ACROBAAT

‘Nou zijn jullie 25 jaar acrobaat en cascadeur geweest en daarna 20 jaar als Bassie en Adriaanen jullie hebben de gekste toeren uitgehaald, is dat nou altijd goed gegaan?' wordt mij weleens gevraagd en dan kan ik volmondig antwoorden: ‘Nee!'Want het is ook wel eens fout gegaan.

Het begon heel leuk, wij werkten in de jaren‘60 in een kermistheater en dat was een heerlijke tijd . Twee vrijgezellen jongens op de kermis als acrobaat werkzaam, mooi pakkie aan en dan op de parade voor de tent even een handstandje of kop op kop. Zo, dan zag je de bewonderende blikken van de plaatselijke schonenen had je sjans bij de vleet. Je werd natuurlijk ook dikwijls voor uitslover uitgemaakt door een jongen die alleen maar met losse handen op een bestelfiets kon rijden maar dat nam je voor lief.

Een van de leukste maar tevens gevaarlijkste dingen die ik solo deed dat was publiektrekken op de Kermis op de stalen mast.
Ik had een stalen mast van 20 meter hoog voor de tent staan waar ik dan inklom en wat toeren bovenin maakte zoals een vlaggetje of een handstand en dan maakte je de blits.

Zo ook in Tilburg, de grootste kermis van Nederland. Dus ik ook daar naar boven en alle routines gedaan en nu naar beneden... Nou was het tijdens mijn optreden gaan regenen dus alles was spekglad, niet bepaald ideaal weer voor de acrobaat. Dus toen ik gewoonte getrouw naar beneden gleed ging ik vijf keer zo snel en nou zat er midden in de mast een stelschroef die zeker 10 cm. uitstak ....
Ah, u voelt hem al aankomen, nou ik niet op die avond en daarmee ben ik misschien de enige artiest op wereld die voor een zakkie blauw een donderend applaus in ontvangst mocht nemen. Ik heb een hele week met een hoog stemmetje gesproken.

Nou zat die mast met vier staalkabels aan de grond verankerd waarvan één aan de pak,- annex woonwagen van ons vast. Staan we een keer in Joure en daar gaat die wagen opeens midden in de nacht heen en weer schudden. We dachten eerst aan een aardbeving maar toen we de woonwagen uit stormden was alles rustig, alleen hoorde ik duidelijk een dronken man zingen maar we zagen niets. Totdat ik omhoog keek en een figuur boven op mijn mast ontwaarde die de grootste lol had en een samenspraak hield met een fles Jenever. En wat erger was , hij had al een hoop publiek.

Daar ging mijn succes, want wat die acrobaat deed kon Wiebe uit Pingjum ook. Ik kon het morgen wel vergeten, maar hoe krijgen we die vent uit mijn paal? Dat werd wachten. We begonnen hem te overtuigen dat het beter was om die jeneverfles maar naar beneden te gooien, wat hij ook deed. Daarna met wachten tot hij wat nuchterder werd.

Maar toen hij wat nuchterder werd begon de ellende pas goed. Hij maakte een ouverture door in zijn broek te plassen van angst wat mij overigens toch wel goed deed. Hij zat toch mooi op 20 meter hoogte mijn nummer te verpesten. Maar naar mate hij nog nuchterder werd greep de angst hem aan en begon hij te huilen en om ‘Mem' te roepen.

Het leek ons beter de politie te waarschuwen die op hun beurt de brandweer belden en die haalden onze Friese acrobaat met een hoogwerker naar beneden. De mast heb ik de andere dag maar opgeborgen want daar was geen lol meer aan.

Een aantal jaren later staan we op een heel groot feest in Termunterzijl boven Groningen op een groot podium met ons stoelennummer en het duizendkoppige publiek zit en staat op de Zeedijk bij wijze van natuurtheater. Nou wil het langs de kust nog al eens waaien en dat deed het dan ook dus toen we onder tromgeroffel beiden in handstand stonden kwam Jan de Wind en donderden we zo met hele zaakje om, het publiek klapte geweldig die dachten dat het erbij hoorde.

Weer een paar jaar later staan we in een grote feesttent in Stein in Limburg. Een prachttent, mooi versierd met draperieën aan het plafond en die hadden ze nou niet op moeten hangen want toen Adriaan uit een handstand, op 7 meter hoogte, terug wilde komen bleef hij met zijn hielen achter zo'n dwars hangend gordijn hangen en kon niet loskomen. De muziek stopte het publiek werd stil want iedereen had wel in de gaten dat er iets niet klopte ik was inmiddels terug uit handstand maar moest mijn boertje, die toen toch al 75 kilo woog, stil in evenwicht houden opdat hij veilig kon landen. De spanning was om te snijden. En Aad maar voorzichtig met zijn voeten heen en weer om uit dat gordijn te komen.
Heeft u wel eens geprobeerd om 1 minuut op uw handen te staan? Kom op, probeer tegen de muur. Eindelijk na zeker 1 minuut kwam Aad los en het applaus wat toen losbarstte is met geen pen te beschrijven.

We zijn nog een keer een paar jaar in de mooiste nachtclub van Europa, Gardines Granada, bijna naar beneden komen zetten maar dat kwam omdat tijdens de doodse stilte van 1500 man de vrouw van onze Vlaardingse melkboer op dat moment keihard riep: 'HUP BAS, HUP AAD!' Probeer je dan maar eens goed te houden.

Slechts een keer is het echt fout gegaan en dan gaan we het niet over de circa 25 verstuikte enkels of gescheurde spieren hebben. U heeft ons beslist gezien in Curaçao.
Goed, in die aflevering zit een achtervolging van Bassie en Adriaan die achter vlugge Japie aanzitten. Nu is inmiddels wel bekend dat ik ook voor Vlugge Japie speelde, dus ik zat mijzelf achterna. Ga nou niet vragen hoe we dat doen, want ik kan weer geen paling roken.

Nou was de mop dat de pontjes brug open zou draaien en Vlugge Japie zou op het laatste moment nog net van de brug af springen en Bassie & Adriaan hadden daarbij het nakijken. Goed ik spring als Japie van de brug en laat daar nou net een klodder vet van de brug liggen, u raad het al, krak...., mijn hiel die brak. Op het zelfde moment had ik nog de tegenwoordigheid van geest om een lange neus naar de camera te maken want ik begreep dat dit de eerste 3 maanden niet meer over kon. Daarna hield ik mij bezig met kreten die niets met een kinderprogramma te maken hadden. U ziet het niet, maar wij dragen onder ons hemd een microfoon die verbonden is met een kleine zender die dat dan weer doorgeeft naar de camera. Nou, we hebben van dat geluid niets kunnen gebruiken. Dus ik, dun af, zoals dat heet.

Maar we hadden ook nog een uitverkochte voorstelling die zelfde dag in de schouwburg van Willemstad. Dus poot in stevig verband en lollig doen. En gelukkig was er een dokter in de zaal die kwam informeren waarom ik zo raar liep. Hij adviseerde mij om toch maar een foto te laten maken in het ziekenhuis en wel gelijk. Dus daar ging ik met rode neus en groene broek naar de polikliniek. Het feit dat ik Bassie was maakte geen in druk dus aansluiten. Nou heerst er op vrijdagavond een folklore op Curaçao bij een bepaald deel van de bevolking waarbij de man zijn vrouw effe laat zien, onder het overhandigen van het restant van het weekloon, wie er de baas is in huis. Dus het was spitsuur. Daar zat ik met mijn rode neus op tussen een stuk of 10 in elkaar gepompte vouwen al of niet voorzien van blauwe ogen en bloedneuzen.

Ja, u lacht misschien maar ik voelde me op dat moment heel klein en ik had veel pijn. We moesten daarna nog naar Florida met dat gebroken poot.

Maar hoe ik daar in vol ornaat in een rolstoel door alle pretparken ben gereden is weer een ander verhaal....